Το νησί της Ρόδου βρίσκεται στο σημείο συνάντησης των τριών ηπείρων, της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής και ενώνει τη Δύση με την Ανατολή. Αποτελούσε σημείο συνάντησης πολλών διαφορετικών πολιτισμών για το λόγο αυτό δέχτηκε πολλές επιρροές.
Το νησί κατοικήθηκε από τη Νεολιθική Εποχή και οι πρώτοι κάτοικοι θεωρούνται οι Κάρες, οι Φοίνικες και οι Μινωίτες. Ακολούθησαν οι Μυκηναίοι Αχαιοί, που έφεραν ευημερία στο νησί και έπειτα οι Δωριείς, οι οποίοι ίδρυσαν τις τρεις μεγάλες πόλεις. Το 408 π.Χ. οι τρεις μεγάλες πόλεις Ιαλυσός, Κάμιρος και Λίνδος, ίδρυσαν την πόλη της Ρόδου.
Οι τρεις αιώνες που ακολούθησαν αποτέλεσαν την «χρυσή περίοδο» της Ρόδου. Το θαλάσσιο εμπόριο, η ναυσιπλοΐα και οι πολιτικές και διπλωματικές κινήσεις διατήρησαν την πόλη ακμάζουσα μέχρι τους Ρωμαϊκούς χρόνους. Την ίδια περίοδο, η Ρόδος παράγει εξαιρετική τέχνη. Το πιο ονομαστό δημιούργημα ήταν ο Κολοσσός, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου
Η ανεξαρτησία της πόλης τερματίστηκε το 164 π.Χ. όταν η Ρόδος έγινε επαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Κατά την πρώιμη Χριστιανική περίοδο (330-650 μ.Χ), η Ρόδος αποτελούσε κομμάτι της εκχριστιανισμένης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας που είναι ευρύτερα γνωστή ως Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους γνωρίζει περιόδους ακμής γι' αυτό το λόγο επιδρομείς εισβάλουν και λεηλατούν πολλές φορές το νησί. Το 1306 η Ρόδος, μαζί με την Κω και την Λέρο πωλούνται στους Ιππότες του Τάγματος του Αγίου Ιωάννη. Την περίοδο των Ιπποτών η Ρόδος γνωρίζει και πάλι άνθιση, ενώ είχε οχυρωθεί σημαντικά. Ένα τέτοιο αποτέλεσμα είναι η δημιουργία της Μεσαιωνικής Πόλης της Ρόδου.
Το 1522, έρχεται η πολιορκία από τους Οθωμανούς του και η πόλη-κάστρο πέφτει στα χέρια των Τούρκων. Τζαμιά, δημόσια λουτρά κατασκευάστηκαν και τα κρίτια των ιπποτών εμπλουτίστηκαν με οθωμανικά χαρακτηριστικά, ενώ οι Έλληνες αναγκάστηκαν να μετοικήσουν.
Η Ρόδος παρέμεινε στην κυριαρχία των Τούρκων μέχρι το 1912 που έφτασαν στο νησί οι Ιταλοί. Το 1923 η Ιταλία ίδρυσε μια αποικία, τα ιταλικά νησιά του Αιγαίου. Διατήρησαν τα εναπομείναντα στοιχεία της περιόδου των Ιπποτών ενώ αφαίρεσαν όλες τις Οθωμανικές προσθήκες. Ταυτόχρονα, επανοικοδόμησαν το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου και υλοποίησαν σημαντικά έργα υποδομής.
Έπειτα από μια τρίχρονη κατοχή και διακυβέρνηση από τον Βρετανικό στρατό, η Ρόδος και όλα τα Δωδεκάνησα, ενσωματώθηκαν οριστικά με την Ελλάδα τον Μάρτιο του 1948.
Σήμερα αποτελεί ένα πανέμορφο ελληνικό νησί που με φυσικές ομορφιές, και σπουδαίους πολιτιστικούς θησαυρούς. Η τουριστική ανάπτυξη, σε συνδυασμό με τη πολιτιστική ανάπτυξη έχει φέρει ευημερία στο νησί της Ρόδου.
Ο Κολοσσός της Ρόδου
Ο Κολοσσός της Ρόδου θεωρείται ως ένα από τα Επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν ένα τεράστιο σε διαστάσεις άγαλμα το οποίο απεικόνιζε τον θεό Ήλιο.
Το γιγαντιαίο άγαλμα, αφιερωμένο στον Θεό Ήλιο, προστάτη του νησιού της Ρόδου, σχεδιάστηκε από τον γλύπτη Χάρη από τη Λίνδο, μαθητή του διάσημου Έλληνα γλύπτη Λύσιππου. Είχε το ίδιο περίπου μέγεθος με το Άγαλμα της Ελευθερίας που βρίσκεται στη Νέα Υόρκη, αν και στηριζόταν σε χαμηλότερη βάση. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 304 π.Χ. και χρειάστηκε 12 χρόνια για να τελειώσει. Καταστράφηκε το 227 π.Χ., ύστερα από 66 χρόνια μετά την ολοκλήρωσή του από σεισμό. Επρόκειτο για 33 μέτρα χάλκινου σκελετού χιαστί και πακτωμένου σε πέτρινες κολόνες. Όλο το άγαλμα βρισκόταν σε μαρμάρινη βάση ύψους 15 μέτρων.
Δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες για τη μορφή και τη θέση του αλλά η εικόνα που κυριαρχεί είναι ότι αντικατοπτριζόταν ο Θεός Ήλιος, με τις ακτίνες γύρω από το κεφάλι του, κρατώντας έναν πυρσό στο χέρι του και στεκόταν στην είσοδο του λιμανιού, ενώ τα πλοία περνούσαν κάτω από τα πόδια του.
Σύμφωνα με τον θρύλο, τον 4ο αιώνα π.Χ. ο θεός Ήλιος έσωσε τον λαό της Ρόδου από μία επίμονη πολιορκία του Μακεδόνα στρατηγού Δημητρίου του Πολιορκητή. Ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς τον προστάτη τους, οι Ρόδιοι ανήγειραν τον Κολοσσό.